CZY IZRAEL
BĘDZIE ZBAWIONY?

WŁADYSŁAW POLOK

Bóg powołując Abrahama wprowadził w życie określony plan, który miał następujące cele: przygotować świat na przyjście Mesjasza, oświecić ziemię światłem ewangelii i zapewnić zachowanie prawa Bożego wśród następnych pokoleń.

W Abrahamie bowiem Bóg znalazł człowieka wierzącego, poddanego, który był w stanie wzbudzić takiego samego ducha wśród swoich potomków. W wyniku zawartego przymierza jego potomkowie mieli być dziedzicami świętej nadziei i reprezentantami Boga na ziemi, aby całemu światu mogła być objawiona nadzieja zbawienia w Chrystusie. Było to powołanie do służby.

PRZYMIERZE Z IZRAELEM

Na górze Synaj Bóg zawarł przymierze z Izraelem, jak to wcześniej uczynił z Abrahamem. Naród przyjął Boga jako swego króla i obiecał Mu całkowite posłuszeństwo. Świątynia stała się miejscem przebywania chwały Bożej, a jej kapłani zostali poświęceni do sprawowania służby, która stanowiła lekcję poglądową na temat zbawienia. Była to tak zwana ewangelia w symbolach.

Bóg kierował ludem przez działalność proroków, którzy „natchnieni Duchem Świętym” z pokolenia na pokolenie wzywali Izraelitów do upamiętania i zachowania nadziei mesjańskiej. Przez ten naród światło niebieskie miało spłynąć na cały świat, a imię Boże miało być znane po wszystkiej ziemi. []

W tym celu Bóg umieścił starożytny Izrael w Palestynie, gdzie krzyżowały się wszystkie drogi ówczesnego świata. To w planie Bożym było wywyższenie tego narodu ponad wszystkie ludy ziemi. Bóg miał w tym swój cel. Życiem, przykładem i nauką miał Izrael doprowadzić wszystkie narody do poznania jedynego żywego Boga. Zostało im to przyrzeczone pod warunkiem posłuszeństwa i kierowania się sprawiedliwymi i mądrymi prawami nieba. Obiecane błogosławieństwa miały być widoczne w następujących dziedzinach życia:

1. Szlachetny charakter. Charakter Izraelitów miał być stale uszlachetniany, coraz wyraźniej miał odzwierciedlać doskonały charakter Boży. „Świętymi bądźcie, bom Ja jest święty, Pan, Bóg wasz”.
2. Pełnia zdrowia. W wyniku przestrzegania zasad zdrowia słabość i choroby nie miały być znane wśród Izraelitów. „I rzekł: Jeżeli pilnie słuchać będziesz głosu Pana, Boga twego (...) i jeżeli zważać będziesz na przykazania jego, i strzec będziesz wszystkich przepisów jego, to żadną chorobą (...) nie dotknę ciebie, bo Ja, Pan, twój lekarz”. Gdyby Izraelici zastosowali się do mądrych zarządzeń Bożych i wykazali więcej wstrzemięźliwości, byliby w daleko większym stopniu zdrowsi, a choroby byłyby wśród nich zjawiskiem nieznanym. Ich potomkowie posiadaliby fizyczną, umysłową i duchową siłę.
3. Tężyzna umysłowa. Współdziałanie z naturalnymi prawami ciała i ducha zawsze owocuje wzrostem sił umysłowych. Naród ten miał odznaczać się tężyzną intelektualną, bystrym i zdrowym osądem. W wiedzy i mądrości nie miał mieć sobie równego. Słabość umysłowa byłaby wśród nich nieznana.
4. Sukcesy w rolnictwie i hodowli. Gdyby lud izraelski przestrzegał wszystkich poleceń, które mu dał Bóg w związku z uprawą roli, kraj ten stałby się oazą żyzności i rajskiego piękna. Miała to być ziemia urodzajna, opływająca „w mleko i miód”.
5. Wysoki poziom rzemiosła. Naród izraelski miał się odznaczać „mądrością, rozumem, poznaniem, wszechstronną zręcznością w rzemiośle”. Ich pracowitość, troska i energia połączone z poświęceniem i poddaniem się woli Bożej miały zapewnić mu wielką pomyślność.
6. Wielkość narodowa. Bóg zamierzał uczynić Izraelitów największym narodem na świecie. Gdyby Izraelici pozostali wierni swemu posłannictwu, Bóg stawałby w ich obronie i wyniósłby ich ponad inne narody. Światło i prawda byłyby objawione za ich pośrednictwem całemu światu,
a oni kroczyliby na czele jako silny, potężny naród, podlegający świętym, mądrym zasadom i rządom Boga. Z błogosławieństw udzielonych Izraelowi mieli korzystać wszyscy mieszkańcy. Nie były one jednak wyłącznie przeznaczone dla Izraela. Bóg nie dzieli ludzi na narody czy rasy. Przedstawiciele wszystkich ludów ziemi, nawet z najdalszych krańców ziemi, mieli przybyć do Izraela ze słowami: „Tylko złudę posiedli nasi ojcowie, nicości, z których nie ma pożytku”, a swoich bogach, tak jak to uczyniła królowa Saby, powiedzieć: „Przecież to nie są bogowie”. []

Zainteresowani pomyślnością Izraela mieli pytać:
— Skąd u was ta mądrość, pomyślność, bogactwo?
A Izraelici mieli odpowiedzieć:
— Ponieważ służymy żywemu Bogu, jesteśmy posłuszni Jego prawom. Bóg oświadcza: „Ja sprawię, że poznają (...) moją rękę i moją moc i będą wiedzieli, że moje imię jest Pan”. Jerozolima miała być miejscem, w którym „zgromadzą się wszystkie narody w imieniu Pana”.

Starotestamentowy Izrael, którego cieleśni potomkowie zachowali się aż do dnia dzisiejszego, całkowicie zawiódł pokładane w nim nadzieje. Zamiast właściwych przyniósł „złe owoce”. Dlatego prorok Daniel ustalając dokładną datę przyjścia Mesjasza przepowiedział, że będzie On odrzucony i zabity, a Jerozolima i świątynia spustoszone.

BANKRUCTWO STAROTESTAMENTOWEGO IZRAELA

W okresie między powrotem z Babilonu a odrzuceniem Mesjasza Izrael miał ponowną, ale ostatnią już sposobność do współdziałania z Bogiem w realizacji Jego planów. Niestety, formalizm kultowy zajął miejsce żywej religii, a ludzka tradycja weszła na miejsce objawionej woli Bożej. Zapomniano, że Bóg czuje niechęć do zewnętrznych form religijności. Bóg niczego więcej nie żąda, jak tylko „abyś wypełniał prawo, okazywał miłość bratnią
i w pokorze obcował ze swoim Bogiem”. Niechęć do właściwego wypełniania woli Bożej była przeszkodą do osiągnięcia wyższego poziomu duchowego i fizycznego oraz do błogosławieństw, którymi ich Bóg pragnął obdarzyć.

W wyniku tego utracili prawo do pełnienia roli wyznaczonej przez Boga. Zasada, że człowiek może się zbawić własnymi uczynkami, która leży u podstaw każdej pogańskiej religii, była także podstawą religii żydowskiej. Izraelici przestali być w ręku Boga wybranym narzędziem do ratowania ludzkości. Zamiast stać się nosicielami światła dla świata, stali się emisariuszami ciemności. Zapowiedziana klęska zawisła nad tym narodem. Kiedy przyszedł przepowiedziany przez proroków Mesjasz, Żydzi „go nie przyjęli”, mimo iż „do swojej własności przyszedł”.

Mieli tak zaciemnione zdolności poznawcze, że przeoczyli przepowiednie Pism, dotyczące pierwszego przyjścia Chrystusa, odnosząc je do pełnego chwały i królewskiego majestatu powtórnego Jego przyjścia.

Odrzucenie Jezusa Chrystusa przez naród izraelski oznaczało trwałe i nieodwracalne przekreślenie posłannictwa i specjalnej pozycji Żydów jako wybranego narodu. Toteż powrót Żydów we współczesnych czasach do Palestyny i utworzenie tam państwa izraelskiego bynajmniej nie zawiera w sobie widzialnego znaku przywrócenia ich do poprzedniej roli. Cokolwiek by Żydzi czynili teraz lub w przyszłości, nie ma i nie będzie miało najmniejszego związku z proroctwami i dawnymi obietnicami, gdyż raz na zawsze utracili swą pozycję wybranego narodu. []

IZRAEL DUCHOWY

Pozbawienie Żydów charakteru narodu, którym Bóg chce się posłużyć, by ratować świat, sprawiło, że Pan „winnicę wydzierżawi innym”. Ostateczny wyrok Jezusa brzmiał: „Dlatego powiadam wam, że Królestwo Boże zostanie wam zabrane, a dane narodowi, który będzie wydawał jego owoce”. „Jeruzalem, Jeruzalem, które zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie byli posłani, ileż to razy chciałem zgromadzić dzieci twoje, jak kokosz zgromadza pisklęta swoje pod skrzydła, a nie chcieliście! Oto wam dom wasz pusty zostanie”.

Przejście od Izraela cielesnego do Izraela duchowego jest przedmiotem rozważań apostoła Pawła w rozdziałach od ósmego do jedenastego Listu do Rzymian. Tutaj apostoł Paweł wyjaśnia, że odrzucenie Żydów wcale nie oznaczało przekreślenia i niezrealizowania zbawczych planów Bożych. „Ale nie jest tak, jakoby miało zawieść Słowo Boże. Albowiem nie wszyscy, którzy pochodzą z Izraela, są Izraelem”.

Duchowy Izrael stanowi pojęcie znacznie szersze, obejmujące zarówno Żydów, jak i pogan. „Teraz pojmuję naprawdę — powiedział apostoł Piotr — że Bóg nie ma względu na osobę. Lecz w każdym narodzie miły mu jest ten, kto się Go boi i sprawiedliwie postępuje”. „Nie masz Żyda ani Greka (...). A jeśli jesteście Chrystusowi, tedy jesteście potomkami Abrahama, dziedzicami według obietnicy”. Izrael duchowy, czyli potomkowie Abrahama, to wszyscy ci, którzy przyjęli Jezusa Chrystusa.

Apostoł Paweł podkreśla jednak, że odebranie Izraelowi przywilejów narodu wybranego nie oznacza, że poszczególni Żydzi nie mogli być zbawieni. On, Paweł, jest Żydem. Mesjasz według ciała był Żydem, a członkowie-założyciele Kościoła chrześcijańskiego pochodzili przeważnie z tego narodu. Żydzi mogą być zbawieni, ale nie dlatego, że są Izraelitami, lecz jako naśladowcy Chrystusa, wszczepieni w duchowy Izrael, tak samo jak przedstawiciele każdego innego narodu. To, co zamierzał Bóg uczynić przez Izraela, czyni przez swoich wiernych naśladowców pochodzących z wszystkich narodów, plemion, języków i ludów. Wszystkie obietnice złożone pierwotnie Izraelowi cielesnemu wypełnią się w błogosławieństwach i przywilejach Izraela duchowego.

WNIOSKI

„Słowo Boga naszego trwa na wieki”. Wszystkie Jego przepowiednie zostaną zrealizowane niezależnie od niepowodzenia czy błędów pewnych osób, grup czy całego narodu. Plan zbawienia ludzkości nie mógł zachwiać się z powodu nieposłuszeństwa Izraela. Obietnice Boże były uwarunkowane współpracą i posłuszeństwem. Ciągłe posłuszeństwo było konieczne dla nieustannego trwania w łasce Bożej, podczas gdy uporczywe nieposłuszeństwo musiało bezapelacyjnie doprowadzić do odrzucenia narodu żydowskiego jako wybranego narzędzia do realizacji Bożych planów.

[]

główna | pastor | lekarz | zielarz | rodzina | uzależnienia | kuchnia | sklep
radio | tematy | książki | czytelnia | modlitwa | infoBiblia | pytania | studia | SMS-y
teksty | historia | księga gości | tapety | ułatwienia | technikalia | e-Biblia | lekcje
do pobrania | mapa | szukaj | autorzy | nota prawna | zmiany | wyjście

© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone.
Bank: BPH PBK VI/O w Warszawie, PLN: 11 1060 0076 0000 3200 0074 4691
Bank Swift ref. BPH KPL PK