 |
|
|
| nadzieja.pl > czytelnia > powrót do... |
 wydrukuj |
dokument tekstowy |
||
|
POWRÓT DO CHRZEŚCIJAŃSKICH KORZENI EUROPY |
|
Religia apostolska pozbawiona była wspaniałych świątyń, ołtarzy, ceremonii, kadzideł, bogatych szat liturgicznych. Ideą jej nie były żadne praktyki rytualne, a jedynie pobożne naśladowanie Jezusa Chrystusa. Do społeczności Kościoła nie wstępowało się tuż po urodzeniu, lecz z wolnego wyboru, a decyzję podejmowano w wieku dojrzałym tzn. w wieku pełnej świadomości. Religia chrześcijańska w owym czasie nie uznawała pośrednictwa kapłana między człowiekiem a Bogiem, a pieniądz nie miał żadnego znaczenia w otrzymaniu zbawiennej łaski Boga. W domach nabożeństw nie było żadnych świętych obrazów ani relikwii. Nie praktykowano umartwień i pielgrzymek do miejsc świętych. Nie było kapłanów, mnichów ani osób z obowiązku bezżennych. Każdy wierzący żył w bezpośredniej łączności z Bogiem. Syn Boży — Jezus Chrystus był jedynym pośrednikiem między Bogiem i człowiekiem. Czczono Go zgodnie z jego nakazem: „W duchu i w prawdzie” JAN 4,24. Religia wypełniała myśli, serca i całe odrodzone życie. Nieznane było wówczas określenie „praktykujących”, ponieważ wiara równała się praktykowaniu jej, zgodnie ze słowami Jakuba: „wiara jeśli nie ma uczynków, martwa jest sama w sobie” JAK. 2,17. Nauka apostolska opierała się na dwóch fundamentalnych zasadach:
Zbawienie jest darem Bożym uwarunkowanym wiarą, to znaczy szczerym przyjęciem tego daru. Przyjęcie tego daru wzbudza nienawiść do grzechu, daje opamiętanie i początek nowemu życiu. Apostoł Piotr mówi: „Opamiętajcie się i niechaj się każdy z was da ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów Waszych” DZ. AP. 2,38.
Apostołowie
nie nakazywali ani Żydom, ani poganom, aby zmienili swoje wyznanie, lecz
aby zmienili swoje życie. Domagali się, aby naśladowcy Chrystusa wyrzekli
się grzechu, który oddala człowieka od Boga, pozbawia go radości i życia
wiecznego. Zmiana życia, głosili, nie leży w przyrodzonych możliwościach
człowieka, lecz jest darem łaski Bożej. „Albowiem łaską zbawieni jesteście
przez wiarę, i to nie z Was: Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie
chlubił. Jego bowiem dziełem jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie do
dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili”
EFEZ. 2,8-10.
[ Nawróceni, zwani świętymi, byli podziwiani przez społeczeństwo greckie i rzymskie, pogrążone w rozwiązłości i występku ponieważ chrześcijanie nie kradli, nie wszczynali waśni, nie chowali gniewu. Nie widywano ich na publicznych zabawach, w cyrkach, ale byli wszędzie tam, gdzie trzeba było łagodzić cierpienia, ulżyć niedoli, pocieszyć strapionych, nakarmić głodnych. Panowały wśród nich nieznane nigdy dotąd braterstwo, równość i miłość. Nie czyniono żadnych różnic ze względu na pochodzenie, rasę czy kolor skóry. Realizacja idei miłosierdzia posunięta była tak daleko, iż sprzedawali majętności, by nakarmić ubogich, przyodziać nagich i przygarnąć prześladowanych. Fundamentem moralności był dekalog, czyli dziesięć Bożych przykazań danych w formie zapisanej narodowi izraelskiemu przez Boga na górze Synaj. W tamtych czasach dekalog był znany w jego oryginalnej wersji, tzn. tej, która znajduje się w Piśmie Świętym (patrz 2 MOJŻ. 20). Zbory apostolskie znały trzy obrzędy ustanowione przez Chrystusa: chrzest, wieczerzę Pańską i obrzęd pokory (umywanie nóg). Obrzędów tych nie praktykowano jako sakramenty zjednujące łaskę i uświęcające duszę lecz jako uroczyste postanowienia Chrystusa o charakterze pamiątkowym i symbolicznym łask już otrzymanych. Chrzest był dla Kościoła wczesnochrześcijańskiego pamiątką śmierci i zmartwychwstania Jezusa oraz symbolem nowego życia w Chrystusie (patrz RZYM. 6,2-3). Wieczerza Pańska odbywała się pod dwiema postaciami: chleba i wina. Nie uczono w owym czasie nic o obecności Boga w sakramencie. Każdy wierzący był w stałej łączności z Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Organizacja Kościoła apostolskiego ograniczona była do najprostszych form. Charakteryzowała się ładem i porządkiem Bożym nie wymagającym poprawek, zmian czy uzupełnień. Każdy zbór działał w porozumieniu z apostołami lub ewangelistami (gr. poimenoi, łac. pastores), którym powierzono pieczę nad sprawami duchowymi wiernych i nad nabożeństwami. Do pomocy starszym dodawano jednego lub kilku diakonów, czyli sług (gr. diakonoi), którym zlecano opiekę nad ubogimi oraz nad sprawami materialnymi zboru, a w razie potrzeby, także funkcje sekretarza i skarbnika zboru. Przywódcy zborów mieli prawo żenić się, pełnili swoje urzędy z wyboru całego zgromadzenia i mogli być odwoływani ze swych stanowisk, jeśli nie prowadzili swoich domów wzorowo.
Nakaz Jezusa
zaniesienia ewangelii wszystkiemu stworzeniu (patrz
MAR. 16,15;
MAT. 28,18-20)
przewidywał oprócz organizacji lokalnej, również organizację powszechnego
Kościoła. Na sprawność organizacji powszechnej składały się dary i urzędy
rozdzielane z natchnienia Ducha Świętego ludziom wypróbowanej pobożności.
Urzędy te wymienia apostoł Paweł w swych listach w następującym porządku:
apostołowie, prorocy, ewangeliści, pasterze, nauczyciele. Żaden jednak z
nich, nawet apostoł Piotr, nie rościł sobie prawa pierwszeństwa (1
PIOTRA 5,1-4; DZ. AP. 2,14; DZ. AP. 10, 25-26; GAL. 2,7-9).
[ Czystość w nauce i moralności Kościoła była czynnie strzeżona, lecz działo się to w duchu miłości braterskiej. W przypadku jawnego grzechu napominano danego wyznawcę, a nawet wykluczano ze społeczności wierzących, z tym, że skruszonym dawano możność ponownego wejścia do społeczności po uprzednim wyznaniu win i widocznej poprawie. Chociaż uważano, iż pieniądz nie ma żadnego znaczenia w otrzymaniu łaski zbawiennej, to jednak występował on w aktach wdzięczności za otrzymane łaski. Zbierano dary nie w celu wznoszenia wspaniałych świątyń, zawieszania olśniewających ozdób lub zakładania bogatych szat liturgicznych, lecz dla rozpowszechniania aż po krańce ziemi ewangelii o zbawieniu w Chrystusie. Duża część darów przeznaczona była na wsparcie wdów, sierot i ubogich. Nabożeństwa odznaczały się prostotą i szczerością. Nie były obliczone na oddziaływanie na zmysł wzroku czy słuchu, lecz przede wszystkim na intelekt, sumienie i serce. Po czytaniu Pisma Świętego i śpiewaniu pieśni nabożnych wierni modlili się wspólnie, pouczali i napominali. Zgodnie z wolą Zbawcy służba Boża odbywała się „w duchu i prawdzie” JAN 4,23. Dążono do tego, by wszystko działo się, jak mówi apostoł Paweł, „godnie i w porządku” 1 KOR. 14,40. W religii apostolskiej nie było modlitw za umarłych ani wzywania ich w modlitwach, bowiem nie wierzono wtedy w dalsze życie duszy po śmierci człowieka. Oczekiwano zmartwychwstania dopiero przy powtórnym przyjściu Chrystusa. Śmierć, podobnie jak w czasach Starego Testamentu, także wówczas uważana była za coś w rodzaju snu; zmarły człowiek potrzebował „obudzenia” przez Boga, podczas gdy tzw. druga śmierć (patrz OBJ. 20,6) przeznaczona była dla niepokutujących grzeszników i miała położyć kres ich istnieniu, wieczny w swoich skutkach. Apostoł Paweł napisał do zboru w Tesalonice, by „się nie smucili” losem tych, którzy zasnęli, aby nie postępowali jak ci, „którzy nie mają nadziei” 1 TES. 4,13-18.
Pierwsi
chrześcijanie święcili sobotę, jako pamiątkę stworzenia (patrz
MOJŻ. 2,1.2)
jako dzień odpoczynku zgodnie z czwartym przykazaniem dekalogu (patrz
2
MOJŻ. 20,8-11),
jako szczególny znak Boży (patrz
EZECH.
20,12-20).
Chrystus nazywał siebie Panem sabatu (patrz
MAR. 2,27-28),
polecił także, by modlić się o właściwe zachowanie tego dnia (patrz.
MAT. 24,20).
[ O Bożym planie zbawienia dla ludzkości apostołowie uczyli zgodnie z wypowiedziami proroków Starego Testamentu i nakazami Jezusa, że na ziemi nastąpi przywróceniu ładu i szczęścia, jakie istniały na początku świata (patrz OBJ. 21,1.4). Nowa ziemia będzie oddana jako dziedzictwo w posiadanie zbawionym. Zapanuje na niej pokój i radość wieczna. Owo przywrócenie pierwotnej szczęśliwości nastąpi, według Jana, po uprzednim przyjściu Chrystusa, które rozpocznie tysiącletni okres (patrz OBJ. 20). Kościół głosił potrzebę posłuszeństwa i szacunku dla władz świeckich (patrz TYT. 3,1; 1 PIOTRA 2,13.14), jeśli ich postanowienia nie sprzeciwiały się postanowieniom Bożym, gdyż „trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” DZ. AP. 5,29. Kościół nakazywał poszanowanie praw, urzędów, osób piastujących te urzędy, za których należało się modlić (patrz 1 TYM. 2,1-3). Chrześcijanie wstrzymywali się od udziału w życiu politycznym; zasada Chrystusa rozdziału Kościoła od państwa była ściśle przestrzegana przez chrześcijan (patrz MAT. 22,21). Jakże piękne to były zasady i obyczaje, jakże piękne musiało być życie pierwszych chrześcijan. Żywe jeszcze było wspomnienie o Chrystusie. Żyli jeszcze ci, którzy Go widzieli, słyszeli i przebywali z Nim. Ich opowieści przepełnione zachwytem i miłością do Zbawiciela urzekały coraz to nowych wyznawców. Wszyscy oni cieszyli się Nim, cieszyli się Jego obietnicami, wierzyli całym sercem Jego słowom. Tamci pierwsi chrześcijanie żyli właśnie tak, jakby żyli u kresu dziejów świata.
Czy ci,
którzy rzeczywiście żyją u kresu dziejów świata, są do nich podobni? Warto
wziąć z nich przykład, bo to dobry, pouczający i piękny wzór. Czytając o
nich chciałoby się rzec: „pragnę być taki jak oni, pragnę być taki jak
Chrystus”, bowiem pierwsi chrześcijanie naprawdę starali się wiernie i
godnie Go naśladować. |
|
[ |
||||
|
główna |
pastor |
lekarz |
zielarz |
rodzina |
uzależnienia
| kuchnia
| sklep |
||||
|
|
||||
|
© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. |
||||
 |
|
|||
Coraz
częściej rozlega się hasło powrotu do chrześcijańskich korzeni Europy. Czy
nie warto najpierw zastanowić się, do jakich korzeni mamy wracać? Jak
wyglądało chrześcijaństwo u swoich źródeł? Czy czasem rozwój
chrześcijaństwa, jego nauk i praktyk, nie przypomina wód rzeki, które im
dalej od źródła, tym bardziej mętne. Ile zanieczyszczeń, obcych nauk i
praktyk wprowadzono do chrześcijaństwa? Czy jesteśmy w stanie odtworzyć
religię Kościoła wczesnochrześcijańskiego, który wiernie trwał „w nauce
apostolskiej i we wspólnocie, w łamaniu chleba i
