 |
|
|
| nadzieja.pl > czytelnia > prawdziwa... |
 wydrukuj |
dokument tekstowy |
||
|
PRAWDZIWA SKAŁA (OPOKA) |
|
Na rzecz każdego z powyższych poglądów przytacza się przekonujące argumenty. Najlepszym sposobem określenia, co Chrystus miał na myśli wypowiadając te tajemnicze słowa, jest zbadanie, co w samym Piśmie Świętym oznaczał ten środek wyrazu dla żydowskich słuchaczy, szczególnie dla tych, którzy bezpośrednio słyszeli słowa Jezusa. Świadectwo pism uczniów Jezusa jest oczywiście ważniejsze od tego, jak rozumieli Jego słowa ludzie żyjący w ciągu wieków. Na szczęście, niektórzy z naocznych świadków tego zdarzenia (patrz 2 PIOTRA 1,16; 1 JANA 1,1-3) pozostawili sprawozdanie, które jest jasne i jednoznaczne. Ze swojej strony Piotr, do którego cytowane we wstępie słowa zostały skierowane, z naciskiem stwierdza w swoim nauczaniu, że ową skałą jest sam Jezus (patrz DZ. AP. 4,8-12; 1 PIOTRA 2,4-8). Podobne wypowiedzi Jezusa znajdujemy u ewangelisty Mateusza (patrz MAT. 21,42; ŁUK. 20,17-18). ŚWIADECTWO PISMA ŚWIĘTEGO Od najwcześniejszych czasów symbol skały był przez Hebrajczyków odnoszony do Boga. Prorok starotestamentowy mówi o Mesjaszu jako potężnej skale i kosztownym, mocno ugruntowanym kamieniu węgielnym (patrz IZ. 32,2; 28,16). Paweł potwierdza, że Chrystus jest skałą, która prowadziła lud Boży w starożytnych czasach (patrz 1 KOR. 10,4; 5 MOJŻ. 32,4; 2 SAM. 22,32; PS. 18,32). Tak samo prawdy, których Jezus nauczał, są opoką, na której ludzie mogą budować bezpiecznie (patrz MAT. 7,24-25), gdyż On jest żywym Słowem, które stało się ciałem (patrz JAN 1,1.14; MAR. 8,38; JAN 3,34; 6,63.68; 17,8). Jezus Chrystus jest skałą naszego zbawienia (patrz PS. 95,1; 5 MOJŻ. 32,4.15.18). Jedynie On jest fundamentem Kościoła, gdyż „fundamentu innego nikt nie może założyć oprócz tego, który jest założony, a którym jest Jezus Chrystus” 1 KOR. 3,11. „Nie ma w nikim innym zbawienia” DZ. AP. 4,12. Z fundamentem Kościoła, Jezusem Chrystusem blisko związani są apostołowie i prorocy (patrz EF. 2,20). W tym samym sensie — w jakim Chrystus jest zarówno skałą, jak i kamieniem żywym, przez ludzi wprawdzie odrzuconym, lecz przez Boga wybranym — wszyscy, którzy wierzą w Niego, są kamieniami żywymi, budującymi się „w dom duchowy” 1 PIOTRA 2,5, mocno spojonymi, rosnącymi „w przybytek święty w Panu” EF. 2,21. Jednak tylko Jezus jest zawsze skałą, na której opiera się cała budowla, gdyż bez Niego nie byłoby żadnego Kościoła.
Wiara w
Jezusa jako jedynego w swoim rodzaju Syna Bożego pozwala nam „stać się
dziećmi Bożymi” (JAN
1,12;
patrz
1 JANA 3,1-2).
Świadomość, iż Chrystus jest rzeczywiście Synem Bożym, co Piotr dobitnie
potwierdził przy tej okazji (patrz
MAT. 16,16),
jest kluczem do drzwi zbawienia. Jednak był to czysty przypadek, że Piotr
jako pierwszy w zacytowanym na początku artykułu
fragmencie wyznał swoją wiarę, przemawiając przy tym w imieniu wszystkich
uczniów.
[ WYPOWIEDZI WCZESNOCHRZEŚCIJAŃSKIE Augustyn (354-430), największy katolicki teolog pierwszych wieków istnienia chrześcijaństwa, pozostawia decyzji czytelników określenie, czy Chrystus miał na myśli siebie, czy też Piotra jako skałę (Sprostowania, i.21.1). Chryzostom, złotousty kaznodzieja, inny z ojców wczesnego Kościoła powszechnego, powiada, że Jezus obiecał założyć fundament Kościoła na wyznaniu wiary Piotra (a nie na Piotrze). Nazywa też Chrystusa prawdziwym fundamentem (Komentarz do Listu do Galacjan, rozdz. 1,1-3; Homilia do I Listu do Tymoteusza, nr XVIII, rozdz. 6,21).
Euzebiusz,
wczesny historyk Kościoła, cytuje Klemensa Aleksandryjskiego, który miał
oświadczyć, iż Piotr, Jakub i Jan nie rywalizowali
o przywództwo w zborze jerozolimskim, ale wybrali Jakuba Sprawiedliwego
jako przywódcę: „Klemens w VI księdze swych »Zarysów« stwierdza, co
następuje: powiada, że Piotr, Jakób i Jan po wniebowstąpieniu Zbawiciela o
godności się nie ubiegali, chociaż Zbawiciel ich właśnie wyróżnił przed
innymi, ale że Jakób »Sprawiedliwy« został wybrany biskupem jerozolimskim”
(Euzebiusz z Cezarei, Historia kościelna. Jednak gdy zaczęto szukać biblijnego poparcia dla pretensji biskupa Rzymu do supremacji w Kościele chrześcijańskim, słowa Chrystusa wypowiedziane przy tej okazji wyrwano z kontekstu i zinterpretowano tak, iż to Piotr miał być skałą. Leon I był pierwszym rzymskim biskupem, który twierdził (około 445 roku), że jego władza pochodzi od Chrystusa przez Piotra. O tymże Leonie I znany historyk Kościoła, Kenneth Scott Latourette mówi: „Utrzymywał on, że w wyniku decyzji Chrystusa Piotr stał się skałą, fundamentem, strażnikiem królestwa niebios, mającym prawo związywania i rozwiązywania, którego postanowienia są zgodne z decyzjami niebiańskimi, i że przez papieża, jako jego następcę, Piotr nadal wykonuje zadanie, które zostało mu powierzone” (A History of Christianity, 1953, s. 186).
Byłoby
dziwne, gdyby Chrystus miał naprawdę coś takiego na myśli, gdyż ani Piotr,
ani inni uczniowie Jezusa i chrześcijanie przez
cztery kolejne stulecia nie odkryli tej domniemanej nauki. Jakże
zdumiewające jest to, że biskup Rzymu odkrył takie znaczenie słów
Chrystusa dopiero w piątym wieku, kiedy zaistniała potrzeba podparcia
czymś jego papieskiego prymatu. Znaczenie przypisywane słowom Jezusa
rzekomo potwierdzających prymat tak zwanych zastępców Piotra, biskupów
Rzymu, jest całkowicie sprzeczne z nauczaniem Chrystusa, przekazanym Jego
naśladowcom. „Nie pozwalajcie się nazywać Rabbi, bo jeden tylko jest —
Nauczyciel wasz, Chrystus, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na
ziemi nie nazywajcie ojcem swoim; albowiem jeden jest Ojciec wasz, Ten w
niebie. Ani nie pozwalajcie się nazywać przewodnikami, gdyż jeden jest
przewodnik wasz, Chrystus”
MAT. 23,8-10.
[ Być może najlepszym dowodem na to, że Chrystus nie wyznaczył Piotra jako skały, na której zbuduje swój Kościół, jest fakt, iż nikt z tych, którzy wtedy słuchali Mistrza — także sam Piotr — nie zrozumiał w ten sposób Jego słów. Nie rozumiano ich tak, gdy On był jeszcze na ziemi, ani nigdy później. Gdyby Jezus uczynił Piotra przełożonym nad uczniami, nie kłóciliby się oni o to, kto z nich jest najważniejszy (patrz ŁUK. 22,24; MAT. 18,1; MAR. 9,33-35). „PETRA” I „PETROS” Imię Piotr pochodzi od greckiego słowa „petros” (kamień), oznaczającego mały odłamek skały. Słowo „skała” w języku greckim to „petra”. Oznacza ono masyw skalny, wypiętrzoną skałę. Tak więc „petra” to wielka, utwierdzona i nieruchoma skała, podczas gdy „petros” to stosunkowo mały kamień. W jakim stopniu Chrystus mógł mieć na myśli tę różnicę i jak na nią wskazał, jest kwestią, której nie można ustalić jedynie za pomocą znaczenia tych słów, gdyż Jezus zapewne mówił po aramejsku, językiem używanym wówczas powszechnie w Palestynie. Greckie słowo „petros” niewątpliwie odpowiada aramejskiemu słowu „kefa” (kefas). Bardzo prawdopodobne jest, że słowo „petra” także jest tłumaczeniem aramejskiego „kefa”, choć możliwe, że Chrystus użył jakiegoś innego synonimu czy wyrażenia w tym języku, co znalazło odzwierciedlenie w wyraźnym zróżnicowaniu słów „petros” i „petra” dokonanym przez autorów ewangelii piszących w języku greckim. Wydaje się, że Jezus musiał wyraźnie zaznaczyć tę różnicę, gdyż w przeciwnym razie Mateusz, pisząc pod natchnieniem Ducha Świętego, nie dokonałby takiego zróżnicowania.
Najwyraźniej
„petros”, czyli mały kamień, nie może być fundamentem żadnej budowli, więc
Jezus stwierdził po prostu, że nic mniejszego niż „petra”, czyli skała
(opoka) nie może spełnić tej roli. Ten fakt jest jeszcze wyraźniej
podkreślony w słowach Chrystusa zapisanych w
MAT. 7,24:
„Każdy więc, kto słucha tych słów moich i wykonuje je, będzie przyrównany
do męża mądrego, który zbudował dom swój na opoce [petra]”. Jakakolwiek
budowla wzniesiona na Piotrze, kamieniu, słabym i błądzącym człowieku —
jak wyraźnie wynika ze sprawozdania ewangelicznego — jest faktycznie
wznoszona na piasku (patrz
MAT. 7,27). |
|
[ |
||||
|
główna |
pastor |
lekarz |
zielarz |
rodzina |
uzależnienia
| kuchnia
| sklep |
||||
|
|
||||
|
© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. |
||||
 |
|
|||
„On
im mówi: A wy za kogo mnie uważacie? A odpowiadając Szymon Piotr rzekł:
Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego. (...). A Ja ci powiadam, że ty jesteś
Piotr, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą
go”
MAT.
16,15-16.18.
Słowa „na tej opoce” są różnie interpretowane. Uważa się, że:
