UPROSZCZONA
KRONIKA NIEKTÓRYCH WYDARZEŃ Z DZIEJÓW CHRZEŚCIJAŃSTWA
W PIERWSZYM I DRUGIM TYSIĄCLECIU
pierwsze
stulecie
Pierwsze
stulecie istnienia chrześcijaństwa to okres gwałtownego rozpowszechniania
się ewangelii na terenie imperium rzymskiego. Chrześcijaństwo tkwi w
głębokich związkach z naukami Starego Testamentu, co powoduje pewne
napięcia między Żydami i chrześcijanami. Pierwsze prześladowania
chrześcijan przez władzę rzymską. []
drugie
stulecie
Chrześcijanami stają się ludzie posiadający gruntowniejsze wykształcenie
filozoficzne. Próbują oni wspierać nauki Chrystusa swoimi traktatami.
Oddziaływanie pewnych idei religii pogańskiej na kształtowanie się
doktryny chrześcijańskiej. Stopniowe zrywanie związków z judaizmem przez
nowe pokolenia chrześcijan. []
trzecie stulecie
Władza
cesarska wypowiada walkę chrześcijaństwu w ramach istniejącego porządku
społecznego. Krótkotrwałe, ale o dużym zasięgu terytorialnym,
prześladowania chrześcijan w połowie stulecia. Problemy władz kościelnych
z tymi, którzy w obliczu śmierci wyrzekli się na
krótko chrześcijaństwa. Podziały na tym tle wśród chrześcijan. []
czwarte stulecie
Stulecie
rozpoczyna się okresem długich prześladowań, po którym następuje uznanie
religii chrześcijańskiej za równą innym religiom w państwie rzymskim.
Cesarz Konstantyn stara się wykorzystać chrześcijaństwo do swoich celów
politycznych. Spory wśród chrześcijan dotyczące bóstwa Chrystusa są na
tyle poważne i zakłócają pokój w państwie, że
cesarz decyduje się zwołać przedstawicieli lokalnych Kościołów, by ustalić
wspólne poglądy na ten temat. Spory nie ustają, a rozszerzają się o nową
kwestię — wzajemną relację trzech osób Bóstwa. Wzrost znaczenia
przedstawicieli chrześcijan wywodzących się ze stolic ważnych części
imperium (Rzym, Antiochia, Aleksandria, Konstantynopol, Jerozolima).
Wzrost znaczenia biskupa Konstantynopola po przeniesieniu stolicy imperium
do tego miasta. Podział imperium na część wschodnią i zachodnią.
Chrześcijaństwo zostaje uznane przez cesarza za jedyną religię państwową.
Nadal jednak funkcjonuje pogańska uczelnia filozoficzna w Atenach, na
której wykształcenie zdobywają wybitni przedstawiciele Kościoła
powszechnego. []
piąte
stulecie
Spory o
naturę Chrystusa. W wyniku wspólnych ustaleń w Kościele powszechnym
powstają kolejne dogmaty dotyczące natury Chrystusa. W zachodniej części
Europy powstał spór o naturę człowieka. Zwycięża pogląd Augustyna, który
stopniowo staje się czołowym teologiem tej części imperium. Najazdy
plemion germańskich o orientacji ariańskiej na
Italię. Słabą władzę cesarską na tym terenie w pewnym stopniu zastępuje
autorytet biskupa Rzymu. []
szóste
stulecie
Kościół
powszechny w większym niż dotychczas stopniu wchłania do swoich praktyk
wierzenia ludowe. Na zachodzie Europy kształtuje
się życie zakonne. Początki sporów między biskupem Rzymu i biskupem
Konstantynopola o ich znaczenie w hierarchii kościelnej. Prawo państwowe
reguluje niektóre aspekty organizacji kościelnej i zależności pomiędzy
biskupem Rzymu i biskupem Konstantynopola. We Włoszech ariańskie plemię
Ostrogotów zostaje pokonane przez wojska cesarskie. Wzmocniony zostaje
autorytet biskupa Rzymu, dotychczas
w dużym stopniu uzależnionego od władców tego plemienia. []
siódme
stulecie
Narodziny
islamu i jego gwałtowny rozwój hamują postęp chrześcijaństwa w Egipcie i
Syrii. Tak więc na skutek inwazji arabskiej upada znaczenie biskupów w
Antiochii i Aleksandrii. Ośrodki chrześcijaństwa w tych
miastach-metropoliach miały dotychczas duży wpływ na kształtowanie się
chrześcijańskiej myśli teologicznej. []
ósme
stulecie
Spory o kult
obrazów we wschodniej części imperium rzymskiego. Zwołany z inicjatywy
cesarza sobór potępia oddawanie czci obrazom. Decyzja ta obowiązywała na
Wschodzie przez kilkadziesiąt lat. Biskup w Rzymie w konflikcie
z germańskimi Longobardami znajduje oparcie w katolickim plemieniu
Franków. W wyniku ich zbrojnej interwencji biskup Rzymu otrzymuje duże
terytoria w Italii, co daje początek Państwu Kościelnemu. Karol Wielki,
król Franków, zostaje namaszczony na cesarza przez biskupa Rzymu.
Pierwszym cesarzom zachodnim do budowania swego autorytetu jest jeszcze
potrzebny udział Kościoła. Hierarchia Kościoła powszechnego na Zachodzie
zaczyna głośno wypowiadać się na temat swego przywództwa w zachodniej
Europie zarówno w sprawach kościelnych, jak i państwowych. []
dziewiąte stulecie
Spór
pomiędzy biskupem Konstantynopola a biskupem Rzymu o strefy wpływów w
Bułgarii. Nasilenie walki o władzę biskupią w
Rzymie, gdzie dochodzi do mordów na tym tle. Przyjęcie chrześcijaństwa
przez Słowian, do których dociera misja Cyryla i Metodego. []
dziesiąte stulecie
Przyjęcie
chrześcijaństwa przez Rusinów. Królowie niemieccy zostają opiekunami
biskupa Rzymu. Początek reform w zachodnim Kościele powszechnym,
zmierzających do uniezależnienia się duchowieństwa od władzy świeckiej. []
jedenaste stulecie
Śmiałe próby
uniezależniania się zachodniej hierarchii kościelnej od władzy świeckiej.
Oficjalne ogłoszenie przez Rzym wyższości władzy kościelnej nad świecką.
Początek walki o wprowadzenie tej idei w życie. Zerwanie przez Rzym
stosunków z Kościołem wschodnim (1054 r.). Hierarchia Kościoła zachodniego
podrywa władze świeckie do walki o ziemię świętą. Pierwsza wyprawa
krzyżowa. Zapalają się też pierwsze stosy. Giną na nich ci, którzy
ośmielili się mieć poglądy religijne odmienne od powszechnie panujących.
Początki kształtowania się scholastyki, czyli filozofii kościelnej,
mającej za zadanie bronić logicznymi racjami nauki kościelnej, często
odmiennej od wyraźnych stwierdzeń Pisma Świętego. []
dwunaste stulecie
Nasilenie
walki o inwestyturę, czyli o nadanie godności kościelnych i świeckich
hierarchii kościelnej. Nasilenie się opozycji wobec nauki Kościoła
powszechnego i jego bogactwa. Duchowieństwo zwraca się do władz świeckich
z apelem o wyszukiwanie osób podejrzanych (inquisitio)
o głoszenie poglądów innych niż te, których naucza Kościół powszechny.
Kolejne wyprawy krzyżowe na Wschód. []
trzynaste stulecie
Wyprawy
krzyżowe przeciwko innowiercom na zachodzie Europy i wyprawy na Wschód
przeciwko muzułmanom, które zakończyły się po dwóch stuleciach klęską.
Powstanie zakonów żebraczych jako reakcja na pewne siły opozycyjne wśród
chrześcijan na zachodzie Europy, krytykujące bogactwo kleru. Innocenty III
zwołuje sobór, na którym określono pewne zobowiązania świeckich wobec
dyscypliny kościelnej. Zatwierdzono funkcjonowanie urzędu inkwizycji,
mającego czuwać nad prawowiernością mieszkańców środkowej i zachodniej
Europy. Tomasz z Akwinu tworzy swoje monumentalne dzieło, które stało się
podręcznikiem filozofii katolickiej na wiele stuleci. []
czternaste stulecie
Podział
Kościoła powszechnego na Zachodzie. Dwa ośrodki władzy Kościoła — w Rzymie
i Awinionie (Francja). Opozycja innowiercza w Anglii publikuje swoje
traktaty wymierzone przeciwko naukom Kościoła powszechnego, niezgodnym z
nauczaniem Pisma Świętego. Pojawiają się tłumaczenia Biblii na języki
narodowe. []
piętnaste stulecie
Zażegnanie
schizmy w zachodnim Kościele powszechnym. Likwidacja przy użyciu siły
opozycji religijnej. Wyprawy zbrojne na husytów. Upadek znaczenia
patriarchatu wschodniego — wskutek najazdu muzułmanów na Konstantynopol.
Badania humanistów dowodzą fałszerstwa tak zwanej darowizny Konstantyna,
na którą powoływał się Kościół powszechny zachodni w okresie średniowiecza
walcząc o prymat w ówczesnym świecie. []
szesnaste stulecie
Silna
opozycja religijna w krajach Europy Zachodniej i Środkowej, tym razem jest
wspierana przez władzę świecką. Podkreślenie przez opozycję znaczenia
Pisma Świętego i poddanie krytyce średniowiecznego dorobku filozofii
katolickiej. Kościół powszechny po raz kolejny precyzuje swoje nauczanie i
narzuca większą dyscyplinę swemu duchowieństwu. Utworzenie ligi
katolickiej w Niemczech i Francji do walki z opozycją religijną. Początki
kontrolowania sumień władców oraz szkolnictwa ówczesnej Europy przez
powstały w tym stuleciu zakon jezuitów. Utworzenie patriarchatu
moskiewskiego na Wschodzie. []
siedemnaste stulecie
Likwidacja
opozycji religijnej w Czechach daje początek trzydziestoletniej wojnie
religijnej, w czasie której interesy polityczne po jednej i po drugiej
stronie mają przewagę nad kwestiami religijnymi. Początki przebudzenia
religijnego, tak zwanego pietyzmu, wśród protestantów i kwietyzmu w obozie
katolickim. Podział wyznaniowy Europy Zachodniej. Nasilenie walki z
resztkami aktywnego protestantyzmu w Europie. Emigracja opozycji
religijnej do Ameryki Północnej. []
osiemnaste stulecie
Oświeceniowy
racjonalizm w Europie wywiera znaczący wpływ na władców zarówno
katolickich, jak i protestanckich, którzy
zdecydowanie ingerują w sprawy kościelne. Osłabienie władzy papieskiej.
Racjonalizm w kościelnym nauczaniu protestanckim
powoduje osłabienie zainteresowania sprawami religijnymi wśród ogółu
wiernych, a to z kolei sprzyja rozbudzeniu zainteresowania odbudową życia
duchowego w pewnych kręgach, głoszonego przez pietyzm i metodyzm. Czasowa
likwidacja zakonu jezuitów. []
dziewiętnaste stulecie
Protestanccy
teolodzy nadal mają krytyczne nastawienie do dotychczasowych poglądów
religijnych. Wpływ idei ewolucjonizmu na interpretację Biblii przez
teologów protestanckich. Powstanie wśród nich tak zwanej „wyższej
krytyki”. Kwestionowanie cudów opisanych w Biblii i autorstwa
poszczególnych ksiąg biblijnych. Kościół powszechny z większą
siłą buduje autorytet Kościoła i urzędu papieskiego. []
dwudzieste stulecie
Zapoczątkowanie i rozwój idei ekumenicznych wśród protestantów. Stworzenie
organizacji pod nazwą Światowa Rada Kościołów. Zainteresowanie się jej
ideałami przez Kościół powszechny i przejęcie inicjatywy w tym ruchu.
Kościół powszechny po raz kolejny precyzuje swoje poglądy teologiczne i
tak je formułuje, żeby były do przyjęcia przez współczesnego człowieka.
Budowanie autorytetu Kościoła powszechnego. Przyjęcie przez ten Kościół
krytycznego nastawienia do Biblii znacznej części teologów protestanckich.
|