 |
|
|
| nadzieja.pl > czytelnia > to czyńcie na... |
dokument
tekstowy |
||
|
TO CZYŃCIE |
|
STAROTESTAMENTOWA SŁUŻBA CEREMONIALNA Z chwilą powołania narodu izraelskiego, jako ludu Bożego, Pan przygotował dla nich wiele pomocy wizualnych, które wskazywały na Jezusa — nadzieję grzesznika. Cała starotestamentowa służba ceremonialna miała wskazywać na Mesjasza. Kapłani, a w szczególności najwyższy kapłan, symbolizowali Chrystusa, „który się zjawił jako arcykapłan”, „dla przebłagania (...) za grzechy ludu” HEBR. 9,11; 2,12.
Nawet
wyposażenie świątyni miało swoje określone znaczenie i wskazywało na
Jezusa. Złoty świecznik symbolizował Chrystusa — „światłość świata”, a
stół z chlebami pokładnymi przedstawiał Go jako „chleb żywota”. Doroczne
święta ustanowione przez Boga miały także być pomocami wizualnymi oraz
nakreślać etapy zbawczej misji Chrystusa. Jedno z nich, święto Paschy
(Wielkanoc), obchodzone na pamiątkę wyprowadzenia Izraela z niewoli
egipskiej, wskazywało na ofiarę Chrystusa jako Baranka wielkanocnego,
paschalnego (patrz
1
KOR. 5,7). Gdy Chrystus oddał życie na Golgocie, te wszystkie ofiary, praktyki, święta i uroczystości ceremonialne, pokarmy i napoje straciły znaczenie. Były to „tylko cienie rzeczy przyszłych; rzeczywistością natomiast jest Chrystus”; „niechże was tedy nikt nie sądzi” z tego powodu — napisał apostoł Paweł KOL. 2,17.16. Ich miejsce zastąpiły inne, nowotestamentowe praktyki, które mają charakter pamiątkowy, przypominający tylko to, co się już stało.
W przededniu
swej śmierci Jezus dał nam trzy pomoce wizualne: wodę, chleb i wino, które
wszystkim chrześcijanom czasów nowotestamentowych miały przypominać o Jego
zbawczej służbie i ofierze na krzyżu. [ UMYWANIE NÓG Przypomnijmy sobie scenę w wieczerniku. Zebranych tam było dwunastu uczniów Chrystusa kłócących się o domniemane stanowiska w królestwie Bożym, które, jak sądzili, Jezus miał wkrótce założyć. I oto w tej atmosferze zazdrości i domysłów dotyczących przyszłej władzy Jezus wypowiedział dziwną prawdę o sobie, że nie królestwo, lecz krzyż jest Jego celem i przeznaczeniem.
Ten, który
zstąpił z niebios, uniżył się tak dalece, jak tylko człowiek może się
uniżyć — umrze jako przestępca. Uczniowie muszą zrozumieć, że Jego misją
jest zbawienie ludzi, a nie rządzenie światem. Staje się więc ich sługą
(patrz
JAN
rozdz. 13).
Wziąwszy prześcieradło i misę wody, On jako Mistrz zaczyna umywać nogi
uczniom. Ci zaś są nie tylko zakłopotani, ale chyba również przerażeni i
rozczarowani. Pan, przyszły król Izraela, wykonuje czynności sługi?! Piotr
protestuje. Zwraca się do Jezusa: Czy ten akt służby Jezusa był aktem jednorazowym, czy też współcześni chrześcijanie powinni go przyjąć i kontynuować? Jezus powiedział, że uczynił to, by dać przykład: „Byście i wy czynili, jak Ja wam uczyniłem” JAN 13,15. Ale jaki sens może mieć dla chrześcijan wzajemne umywanie nóg? Czego ma nas nauczyć? Uczniowie byli przecież naśladowcami Jezusa. Zostali ochrzczeni przez zanurzenie na znak oczyszczenia z grzechów. A jednak sami złapali się na tym, że są zazdrośni, pełni pychy i próżności. Czy współcześni chrześcijanie są od tych wad wolni? Jak nikt nie może żyć bez wody, tak nikt nie jest w stanie żyć wiecznie bez Chrystusa, tej żywej wody. Umywanie nóg wyraża nie tylko potrzebę oczyszczenia się z grzechu dzięki Chrystusowi, ale także potrzebę oczyszczenia przez wzajemne oczyszczenie się z win, zgodnie z modlitwą Pańską: „Odpuść nam nasze winy, jak i my odpuszczamy naszym winowajcom” MAT. 6,12. Ile stracił świat chrześcijański przez zapomnienie czy też zlekceważenie tego obrzędu zaleconego przez Chrystusa? Mniej byłoby hierarchów żądnych panowania i zaszczytów, a więcej sług na wzór Jezusa. Gdyby tak poróżnieni chrześcijanie, mający trudności z przebaczeniem, zechcieli skorzystać z tego obrzędu pokory, podać sobie ręce na znak braterstwa, jakże inaczej wyglądałoby praktyczne chrześcijaństwo. Gdy Jezus przez swój akt pokory obmył uczniów z pychy i zazdrości, mogli otrzymać dwie następne pomoce wizualne — chleb i wino. WIECZERZA PAŃSKA
Usiadłszy
przy stole wziął bochenek niekwaszonego chleba, pobłogosławił go, złamał i
zaczął rozdawać uczniom, mówiąc: „To jest ciało moje, które się za was
daje; to czyńcie na pamiątkę moją”
ŁUK.
22,19.
Następnie podniósł kielich soku z winogron i podziękował, a potem również
podał go uczniom, mówiąc: „Pijcie z niego wszyscy; albowiem to jest krew
moja (...), która się za wielu wylewa na odpuszczenie grzechów”
MAT.
26,27-28.
Przy innej okazji Jezus powiedział: „Ja jestem chlebem żywym, który z
nieba zstąpił (...); a chleb, który Ja dam, to ciało moje, które Ja oddam
za żywot świata”
JAN 6,51.
Ciało Chrystusa przybite do krzyża stało się podstawą życia wiecznego dla
wszystkich narodów ziemi. Życie Jezusa zostało złożone na „stole” świata,
aby zaspokoić głód duszy każdego człowieka. A jednak mimo możliwości
otrzymania tego chleba, wielu ludzi nadal duchowo głoduje. Nie wystarczy
spojrzeć na Jezusa, ani coś o Nim wiedzieć. Trzeba Go przyjąć do serca i
uczynić podstawą codziennego życia. [ Jezus wykorzystał jeszcze jedną, pamiątkową pomoc wizualną, gdy sok z winogron uczynił symbolem swojej krwi. Dlaczego krew Jezusa była tak potrzebna? Dlatego, że „bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia” grzechów HEBR. 9,22. Sprawiedliwość wymaga ukarania przestępców prawa. „Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć” RZYM. 6,23. Jako ludzie zasłużyliśmy na wyrok śmierci i otrzymaliśmy go, ale Chrystus poniósł za nas karę. „On nasze choroby nosił, nasze cierpienia wziął na siebie. (...) zraniony jest za występki nasze, starty za winy nasze. Ukarany został dla naszego zbawienia, a jego ranami jesteśmy uleczeni” IZAJ. 53,4-5. Chrystus przelał swoją krew w miejsce naszej. Dzięki temu może nam przebaczyć grzechy. Oto dlaczego kielich soku winogronowego, przedstawiający krew Chrystusa, jest dla chrześcijan takim pięknym symbolem. Woda, chleb i sok z winogron — to trzy pomoce wizualne mające ilustrować Boże dzieło zbawienia. Współczesny Kościół również potrzebuje tych trzech lekcji poglądowych, łącznie z obrzędem umywania nóg, jeśli w pełni chce zrozumieć poselstwo ewangelii. Kiedy Jezus ustanowił Wieczerzę Pańską, rzekł: To czyńcie na pamiątkę Moją. Innymi słowy, to tak jakby Bóg-Człowiek powiedział: „Nie zapomnijcie Mnie. Pamiętajcie o Mnie, pamiętajcie o Mojej ofierze złożonej na krzyżu Golgoty”. Ludzie, aby o nich nie zapomniano, piszą wyszukane epitafia, stawiają pomniki i wznoszą budowle. Czynią to na pamiątkę tych, którzy odeszli. Chrystus nie w taki sposób chciał się upamiętnić. Nie musiał też pisać żadnego epitafium, gdyż zmartwychwstał! Pomnikiem ku Jego chwale jest życie i służba ludzi żyjących w sposób prawy i szlachetny aż do końca. Aż do czasu, kiedy przyjdzie powtórnie. Przecież powiedział: „Nie będę pił odtąd z tego owocu winorośli aż do owego dnia, gdy go będę pił z wami na nowo w Królestwie Ojca mego” MAT. 26,29. Każdy naród ma swoje hasła i wznosi okrzyki, które albo zagrzewają do czegoś, albo przed czymś ostrzegają. Polacy wołają i wiedzą, dlaczego to czynią:
— Nigdy
więcej wojny! Pamiętaj o Oświęcimiu! Pamiętaj o Westerplatte! A chrześcijanie? Czyż nie powinni powstać na okrzyk: „Pamiętajcie o Chrystusie”. A możemy to uczynić za każdym razem, kiedy umywamy sobie nogi, dając wyraz swej pokory i uniżoności wobec Chrystusa i bliźnich, a także gdy uczestniczymy w Wieczerzy Pańskiej: „Albowiem, ilekroć ten chleb jecie, a z kielicha tego pijecie, śmierć Pańską zwiastujecie, aż przyjdzie” 1 KOR. 11,26. |
|
[ |
||||
|
główna |
pastor |
lekarz |
zielarz |
rodzina |
uzależnienia
| kuchnia
| sklep |
||||
|
|
||||
|
© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. |
||||
 |
|
|||
Co Bóg
uczynił, aby objawić się ludziom? Czy może jest coś, co można zobaczyć lub
dotknąć, co czyni wiarę chrześcijańską bardziej konkretną i realną? Czy
też wiara nasza musi sprowadzić się jedynie do sfery intelektu? Przez
wszystkie wieki Bóg dostarczał ludziom pomocy wizualnych, aby zilustrować
swoje dzieło zbawienia grzeszników. Od zarania dziejów miało temu służyć
składanie ofiar wskazujących na Chrystusa — Baranka Bożego, „który gładzi
grzech świata”
JAN 1,29.
